Bu kamuya açık bellek kavramını daha da seveceğim sanırım. Tezimi bitirmeye çalışırken bir yandan da bu siteye yeni içerik koyabilmemi sağlıyor, ben de iki tez bölümü arası bir nefes alıyorum.
Kesip sakladıklarımdan bir parça daha. Emrah Serbes'in ODTÜ Felsefe Bölüm Başkanı Ahmet İnam ile yaptığı ve 5 Şubat 2005'te BİRGÜN gazetesinde yayınlanan "Felsefe Şeytanla Muhabbettir" söyleşisine buyurun.
***
Felsefe Şeytanla Muhabbettir - Pof. Dr. Ahmet İNAM
Emrah SERBES
Mantık, bilim felsefesi, bilgi teorisi başta olmak üzere, felsefe tarihi, kültür felsefesi ve ahlak felsefesi alanlarında çalışmalarını sürdüren Prof.Dr. Ahmet İnam, Türkiye Felsefe Derneği Başkan Yardımcılığı'nın yanı sıra, ODTÜ Felsefe Bölümünün başkanlığını yürütüyor... İnam ile hayat üzerine konuştuk...
- Sevgili hocam, memleketin durumunu nasıl görüyorsunuz?
Feci şekilde kokuşmuş bir şeyler var. Şimdi tabi bu lafı 1500 sene önce Platon da söylüyormuş, 500 sene önce Hamlet de söylüyordu, otuz yıldır da ben söylüyorum. Hayatımız kokuşuyor, güzel bir söz değil ama böyle. İnsanların seyrettiği televizyon dizileri kötü, okuduğu kitaplar kötü, ama benim şikayetim bunların kötü olduğunu söyleyen insanlardan. Sürekli şikayet edene entel diyoruz. Ne kadar çok şikayet ederseniz o kadar entelektüel oluyorsunuz. Oysa Entelektüel mutlu bir adamdır, burada mutlu demek memnun anlamında değil. Mutludur, yaşanan çirkinlikleri görür fakat bunları kabul etmez. Çirkinlikleri nasıl düzeltebileceğini düşünür, yolunu yordamını bulur. Kokuşmuşluk, önce kendimizle olan ilişkimizde başlıyor. Kendimizi çok fazla değerli gördüğümüzü sanmıyorum. İşin beteri kendimizi adam yerine de koymuyoruz. Yemek yemiyor artık çağımız insanı. Tıkınıyor. Yemeğin tıkınmaya döndüğü, sevişmenin düzüşmeye döndüğü bir çağda yaşıyoruz. Bütün bunlar yozlaşmış bir hayatı gösteriyor, çünkü ortada zevk yok. Zevkin hançerlendiği bir yaşam var.
- Kendimizi nasıl kurtarırız bu hançerden?
Hazların peşinden koşarak değil tabi. O da hayatımızı sürdürmek için, sabah sekiz akşam beş çalıştığımız işler kadar kokuşma belirtisi. Eğlenmek için yaptığımız şeyler de otomatikleşiyor. Çünkü şu film seyredilecek deniliyor, herkes o filmi seyrediyor, şu yazar okunacak diye emir geliyor, herkes o yazara çullanıyor. Fakat herkes o yazardan ne anlıyor? Madem ki farklıyız, herkes o farkı yaşamalı. Ama fark da bize giydirilen bir şeye dönüşüyor. Beymen'den giyinince farklı oluyorsun. Kendimizden kaynaklanmıyor. Yani diplomalar, nasıl yaşayacağımız, her şey bize dışarıdan giydiriliyor. Ama kim giydiriyor derseniz, kimse giydirmiyor aslında, birbirimize giydiriyoruz. Böyle olunca yaşama sevinci kayboluyor, bu çok büyük bir tehlike.
- Öğrencilerinizin yarısının anti-depresan kullandığı doğru mu?
Doğrudur. Bizim ODTÜ civarında hayat bir beladır diye algılanıyor herhalde. Sürekli şişiriliyor gençler, sen akıllısın diye. Ailelerin de beklentisi büyüyor. Ama küçük bir başarısızlıkla karşılaştıklarında hemen bunalıma giriyorlar. O kadar el bebek gül bebek yaşamaya alıştırılmışlar ki, acılara tahammülü olmayan insanlar yetişmeye başlıyor. Yaralar almaya başlayınca, bir çıkış noktası bulamayınca ya ilaçlarla tahammül etmeye çalışılıyor ya da savunma mekanizmaları aşırı gelişiyor.
- Bu durum başarıya koşullanmaktan mı kaynaklanıyor?
Başarılı olsan, başarının hiçbir ölçütü olmadığı için, nerede duracağını bilemiyorsun ve başarı dangalağı oluyorsun. Sürekli önüne havuç konmuş eşek gibi koş Allah koş. İşkolik oluyorsun. Başarısız olsan geride durmaya tahammül edemiyorsun. O yüzden başarı ve başarısızlığın dışında bir hayatı seçmiş olabilirsin, yani serseri olmak çok daha iyidir bence. Başarısızlık ve büyük beklentiler bir aradaysa o zaman anti- depresancı oluyorsunuz. Bunların dışında üçüncü bir yaşamın peşindeyseniz yaratıcı olmak zorundasınız. Yani dünyaya posta atmış, egemen değerlerin dışında bir insan olmak gerekir. Dünyaya posta atabilmeniz için de önce kendi değerlerinizin olması gerekir.
- Mutsuzluk bulaşıcı mı?
Pısırık, güvensiz insanların bu kokuşmuşluktan çıkma şansı yok. Mutsuz ve sinirliysen bol bol sigara içersin ve kısa bir süre sonra ölürsün. Mutsuzluk uzun sürmez. Trafikte kavga edersin, bir araba sopa yersin. Sevgilinle sevişemezsin, iktidarsız olursun. Onun için rahat olmak lazım. On derste rahat olma kitapları şimdi çok satıyor. Orada yazanların tam tersini yaparsan belki biraz rahatlarsın.
- Hayvan dergisine verdiğiniz beyanatta: "Bilge dediğin fırlama olur demişsiniz. " Bu görüşünüzde ısrarlı mısınız?
Gayet ısrarlıyım, hatta bu görüşümü daha da ileri götürdüm, bilge dediğin hem fırlama olur, hem de puşt olur diyorum. Bilge, hayatın bütün hazlarının ardından koşar ama o hazların hiçbirinin dangalağı olmaz. Serserilerle konuşur, berduşlarla arkadaşlık eder, bir sürü dedikodunun farkındadır, magazinleri izler ama bulaşmaz. Günde on beş dakika televizyon izler ama sonra genellikle evleri iki katlı olduğundan yukarı çıkar, Mevlana'yı Farsça'sından okur, yatmadan önce iki bardak şarap içer.
Bilge adamda hem sokakta süren hayatı yaşayabilme yeteneği ve gücü vardır hem de o hayatın dışına çıkabilme cesareti. Yani bilge insan, hayatın içindedir. Leman'ı, Penguen'i okuduğu zaman esprileri anlar, mel mel bakmaz. Yani ben bilgeyim, bu adamlar ne biçim espri yapıyor, çok ayıp demez. Son çıkan küfürleri bilir. Yeni küfürler üretir. Yaşamdan tat almayı bilir ama bunu hiçbir zaman ayağa düşürmez. Ayağıyla yaşadığı yaşamı, yukarı çeker. O küfür ettiği zaman, küfür onda besmele gibi bir şey olur.
Bizde bilge, yerinden kalkmaz, ak sakallı, yemek yemez, çişi gelmez biri olarak bilinir. Oysa bilge dediğin doğal gaz kuyruğuna girer, sırasını kapan olursa kavga eder, gerekirse karakolluk olur. Bu tanıma göre bilgelik, akademisyenlikle pek örtüşmüyor.
Akademisyenlik kötü bir iş. Bilgeliğe aykırı, otuz yıldır millete not veriyorum, kusturucu bir şey, bıktım anasını satayım, hepinize sıfır diyeceğim bir gün. Ya da hepinize yüz, ne fark eder. Bilgelikle akademisyenlik arasında bir ilişki olabilir, o da yaşı 18-20 olanlarla sürekli bir arada olmaktan kaynaklanan bir şey. Bu avantajı kullanırsanız, yeni kalabilirsiniz.
- Biraz da aşktan konuşalım mı?
Aşkta benim teorim şu; aşk doğuştan hormonlarla ilgilidir ama aynı zamanda kazanılması, edinilmesi gereken de bir şeydir. Emek ister. Hormonu iyi salgılayan aşık olduğunu sanabilir, çıldırabilir, azabilir ama aşk ayrı bir şey. Bir sanat, bir güzellik yaratmaktır aşk. Hıyarların, hamhalat heriflerin işi değildir. Diyelim ki kızın birini görüyorum, içime bir ateş düşüyor ve aşık oluyorum. Yok öyle yağma, böyle beleş bir şey olabilir mi? Ateş düştükten sonra ne halt yediğine bağlı olarak aşk olur ya da olmaz. Ateş düştükten sonra o ateşi düşüren kişiye gidip onu söndüreyim hemen diyorsan, orada aşk yoktur. Ama aşk düştüğünde; kendimizi, hayatı, yaşadığımız kültürü anlamaya ve dönüştürmeye çalışıyorsak, işte aşk odur. Bize insan olduğumuzu hatırlatır ve büyük bir sorumluluk yükler.
Aşık olduğum zaman aklıma şu gelmeli, aşığım, demek ki yapacak çok iş var. Yani sevgilimle pastanede buluşacağım veya bir arkadaşın evine gidip yiyişeceğiz... Bu da yapılmalı tabi de yalnız bunu yapıyorsanız aşk falan yoktur. Yani burada, arkadaşın evine gittik, yiyiştik. Aşka giriş bile yok burada yiyiş var. Yani aşk, o yemekten aldığımız enerjiyle bir yere bir ağaç dikebiliyorsak, bir insana yardım edebiliyorsak, farklı kitaplar okuyabiliyorsak, gereğini yerine getirdiğimiz şeydir.
Aşk eşittir sevgili değil, iki kişilik de değil çok kişiliktir aşk. Bütün dünyayı düşman belleyip Leyla'yı sevmek değildir. Leyla'da bütün insanlığı sevmektir.
- Bir entelektüel olarak mutlu musunuz?
Yalnız kaldığım zaman, genellikle gece ikiyle dört arasında mutlu olurum. Televizyonu açarım ama seyretmem. Sesini dinlerim, duvarlara bakıp öyle düşünürüm, belki yazasım gelir bir şeyler karalarım. Uykum gelince, "bu dünya düzelmez arkadaş" deyip yatarım." Bugün de kurtaramadık dünyayı ne yapalım" derim. Hesabi duruş, mutluluğu öldüren şeydir. Örneğin Nietzsche, hayatı boyunca bunu anlattı. Ama Nietzsche'yi okuyup karamsar olan adamlar var, onlara sopayla girişmek istiyorum bazen. Adam demiş ki, ben bir enerji kaynağıyım. Benim insan gibi insan olabilmem, içimdekilerin olabildiğince bastırılmadan ortaya çıkabilmesidir. Oysa yaşam buna izin vermiyor, birbirimizi maskelemek zorunda kalıyoruz. Gerçi Freud medeniyetin temelinin bu olduğunu söylemiş. Biz de içimizdeki hayvanlığı bastıracağız diye, içimizdeki insanlığı da bastırmışız. Hâlâ içimizdeki erotik enerjiyle ilişkimizde sakatlık var. Erotik yanımız ortaya çıktıktan sonra ayıp bir şey yaptığımızı düşünüyoruz. Onun için vatan millet sakarya, ilim aşkı, sanki hiç eros yokmuş gibi davranıyoruz, dava adamı kalıbına sığınıyoruz.
Bütün bu kalıpların dışında felsefe; çözüm arayanların değil, soru soranların yeridir, şeytanla muhabbettir. Ne zaman ki şeytan sizi alt eder, o zaman insan olduğunuzu anlarsınız
Bir zamanlar bu ülkede amma dansöz muhabbeti olurdu yılbaşı zamanında. Tek kanallı zamanda dansöz çıkacak mı, çıkacaksa kamera kaç metreden çekecek, orası burası görünecek mi, yoksa ekrandaki karaltı dansözü mü andıracak gibi konuların hararetli tartışıldığı günlerden geliyoruz. Hatta Burçin Orhon'un dansöz olarak TRT'ye çıktığı tek kanallı yılların birinde, Burçin Orhon'un mefruşatçı gibi yoğun tüllerin altında göbek atmasına sinirlenen bir vatandaşımızın, kaldırıp televizyonunu camdan attığını okuduğumu hatırlıyorum.
Çocukken okuduğum bu haberden çok etkilenmiştim. İlk aklıma gelen de, iyi ki aşağıdan kimse geçmiyormuş olmuştu. Güvenlik işine bulaşacağım o zamanlardan belliymiş. O gün bu gündür, her yılbaşında dansöz gördüğümde, aklıma sinirden camdan fırlatılan o televizyon gelir. Şimdi maşallah her yer kanal, her yer dansöz, ama konuşan yok. Normalleşiyoruz umarım giderek. Ama ben de bu arada, bir zamanlar bıdı bıdı diye cümle kurmaya başlıyorum ve sanırım yaşlanıyorum :)
Kafalarımız o kadar karışık ki, Noel Baba'nın yerine Nasreddin Hoca'yı mı koyacağız, yoksa bir zamanlar gerçekten varolup olmadıkları bile şüpheli bu karakterlerin her ikisi de 
Bir İzmir'li olarak, her İzmir'li gibi İzmir'i önemserim. Hatta canım 35.5'um Karşıyaka'mı daha da önemserim, birçok Karşıyakalı gibi. İl olma modası son sürat devam ederken, Karşıyaka Ticaret Odası, il olmak istiyoruz diye kampanya açmıştı. O kadar yani. 
Başlığa bakıp ta, yenecek malzeme kalmamış gibi üretilen yenilebilen ıvır zıvır türü ürünlere yeni bir ürün katıldığını sanmayın. Sabah kalktım, kahvaltı ettim, Radikal'i açtım ve bir haber dikkatimi çekti. Amerika'da bir kadın, artık içinde nasıl bir mesaj vardıysa, cep telefonunu, erkek arkadaşına vermek yerine yutmayı tercih etmiş. Bir iki yıl önce, MIT üniversitesi Media Laboratuarı direktörü Nicholas Negroponte hap halinde yutulabilen cep telefonu üretimini bir fikir olarak ortaya atmıştı. Tüketici hallerine bakılırsa kabul görecek gibi görünüyor. Her iki haber de burada
The end user: Swallow this phone 
Innovation will also affect other design elements. For instance, he said, "Everything is getting smaller and smaller and smaller. Pretty soon, we're going to have to start putting notices on phones saying 'Do not swallow' for liability reasons."
Ahmet İnam'ın söyleşisini koyunca açıkgünlüğüme, alıp okumadığım, uzun zamandır rafta bekleyen "Hayatımızdaki İnce Şeylere Dair" kitabını da elime aldım. Tezime son şeklini vermeye çalışırken, ki bu çalışma hali aylardır devam ediyor, arada da nefes almak için birkaç sayfa okuyorum. İşte o okumaların birinde, aşağıdaki metin, yazım şekli ve içeriği ile çok ilgimi çekti, paylaşmak, not düşmek istedim. 
Bu blog lafına da bir Türkçe karşılık bulmak lazım. Blog kelimesi ingilzce "web log" olarak açıklandığına göre biz de ağgünlüğü diyebilir miyiz acaba? "Ağ" kelime olarak hem "network" hem "web"in karşılığı olarak kullanılıyor. "Web" vurgusu işin ağ üzerinde olmasından çok herkese açık olmasını karşılıyor diye düşünüyorum. "Logging" kelimesi için de birçok Türkçe dokümanda "günlükleme" ifadesi ile karşılaştım. O nedenle, belki de açıkgünlük, en güzel Türkçe karşılık olabilir. Ben de bundan sonra blog karşılığı olarak açıkgünlük kelimesini kullanmayı düşünüyorum. Bakalım, önce kendimi alıştırabilecek miyim?
Toyota 3 Aralık günü, EXPO 2005 AICHI'de Japonya pavyonu gösterisinde sunacağı teknolojileri 
i-Unit'in yukarıda resmini gördüğünüz düşük hız modelinin yanı sıra, daha yüksek hızlarda seyahat için, yanda gördüğünüz ayrı bir modelini daha yapmışlar. Açıklandığı günden bu yana dünyada gördüğü yakın ilgiye, ve Toyota'nın i-Unit'i "2005 New York International Auto Show" etkinliğine getirme 
Hani bazı insanlar vardır, tanımış olmak bile hayatınızda çok şeyi değiştirir. Hani bazı öğretmenler vardır, sadece bir yıl bir konuda birşeyler öğrenseniz bile, hayata dair çok şey öğrenirsiniz. Bu şekilde, beni en derinden etkileyen öğretmenlerimden birisi, üniversiteye hazırlık sırasında gittiğim dershanede Türkçe ve Edebiyat Bilgisi dersleri alma şansını bulduğum, öykü okumayı bana sevdiren, dersleri ve öyküleri ile hayata dair pek çok önemli inceliği kavramamı sağlayan Feyza Hepçilingirler olmuştur. Bakın Feyza hocam, İnternette elime geçen bir yazısında neler diyor, Türkçe ve İngilizce hallerimiz hakkında. 
Bu dönem, Sabancı Üniversitesi "Information Technology in Management" lisansüstü programında 
Farkındalık deyince, bir çok şeyin farkında olmayı kastediyorum elbette. Örneğin, etrafımızdaki sosyal düzenin, farklı güç ve kaynaklara sahip çok sayıda aktörün, kendilerinden önce kurulmuş sosyal bir çerçeve içinde verdikleri, muhtemelen rasyonellikten de uzak bir kararlar bütünü olduğunu, bu anlamda çok sayıda kararın bileşkesinden oluşmuş bir tekamül olduğunu, bir aktörün yukarından aşağıya mühendisliği ile ister toplum ister örgüt seviyesinde gerçekliğin kolaylıkla değişemeyeceğini farketmek gerek mesela. Alışılagelmiş, süperkahraman yönetici hikayelerinin aksine, sosyal çevre içinde değişim için de mühendislik değil ancak navigasyon yapmak üzere dümen tutulmaya çalışılabileceğini farketmek. Bunu farkettikten sonra alınabilecek pozisyonlar muhtelif, gücün bir noktada odaklanması ile iktidar odaklarının oluşmasına karşı eşitlikçi bir politik tavır almaktan güç merkezlerinin yanında saf durmaya kadar pek çok alternatif var. Burada da, eğer varsa, kendi etik bilincimiz devreye girmeli.
