Bugün izlenmeyi bekleyen filmlerden Dondurmam Gaymak'ı izledim. Popüler günlerinin üstünden vakit geçtiği için çok büyük bir beklenti ile izlemedim ama DVD kapağında dahi "Türkiye'nin Oskar Adayı" altbaşlığı, insanda bir görelim bakalım hissi yaratıyordu doğrusu.
Neticede filme bayılmadım, beni etkisinde bırakmadı. Ege'li olmanın verdiği tanıdıklık hissi ile basit ve naif bir öyküyü, yerel halkin oyunculuğu ile izlemiş olduk. Filmin senaryosunu beğenmedim doğrusu. Profesyonel oyuncu olmayan halkın bir çoğunun oyunculuklarına da bayıldım. Onların naturel halleri karşısında, tiyatrocu olduğunu tahmin ettiğim başrol oyuncusunun oyunu biraz fazla teatral idi. Sürekli bir sinir krizi halinde olması beni film boyunca gerdi. Ege'nin rahatlığı, gevşekliği dondurmacı ustamıza hiç sirayet etmemiş gibiydi. Bu anlamda usta biraz falza İstanbullu geldi bana :)
Bence bu filmi vasat bırakan şey, senaryosunun yetersizliği. Film akıcı değil, etkileyici olmamış, duygulandırmıyor da. Bu hikayelerin yüzeyinde kalmaktan dolayı muhtemelen. Hem anlatılan temel hikaye, hem de film sırasında rastladığımız yan hikayeler hep yüzeysel şekilde anlatılıyor. Tiplemelerin karakteri hakkında bir fikir sahibi olamıyoruz. Roller tipleme olarak kalıyor. Dondurmacı ustanın karısı gibi karakterini ortaya dökmek için pek çok fırsata sahip olduğumuz bir rol bile "dırdırcı köylü kadın" tiplemesinin ötesine geçemiyor. Ve burada sorumluluk kesinlikle rolü oynayan kadında değil. Dolayısıyla senaryo bize dramatik örgüsü iyi çatılmış bir filmden çok tiplerle dolu bir piyes hissi veriyor. Film boyunca pek çok tip filme giriyor, çıkıyor. Bu da derinliği olumsuz etkiliyor doğrusu. Pek çok akıllı buluş, güzel replik, espri de bu tipleme resmi geçidinin içinde kaybolup gidiyor. Köylü kız çocuğu ile erkek çocuğu arasındaki romantik bakışmalardan, köyün komunistine kadar pek çok yan hikaye araya kaynıyor.
Ege hasretiyle seyirlik, iddiali ama iddianin alti tam dolmayan bir film kalıyor geriye. Kötü mü? Hayır. Eğlenceli bir seyirlik. Beklentiyi bu kadar yükseltmemiş olsa, belki daha rahat izlenecek. Hababam anasınıfı Muğla'da tadında...
Etiketler: Sinema
Devamı
Bilenler bilir, en sevdiğim tatil, arabayla bir yerden bir yere gitmektir geze geze. Birkaç yıl önce Fransa'da Nice'den Marsilya'ya gitmiştim, kıyıdan kıyıdan. Bu sene de Marsilya'dan Barselona'ya gittim yine aynı şekilde (Gerçi İspanya tarafı biraz aceleye geldi ama naparsın). Açıkgünlükte "Tadımlık Antalya" yazımda birkaç yıl önce 30 Ağustos tatiline birkaç gün ekleyip Antalya'dan Kalkan'a kadar gittiğim bir tatili yazmıştım. Şimdi bu gezilere yeni bir halka eklemek üzere yarın İstanbul'dan ayrılıyorum. İstikamet önce Bodrum (belki Çeşme'de dururum 1 gün). Oradan, kıyıdan kıyıdan, yine Kalkan. Böylece tüm o sahili tanımış, canımın çektiği yerde yüzmüş eğlenmiş oluyorum. Geçen sefer Kaputaş'da yüzememiştim. Bu sefer kesin. Yanıma bilgisayarımı alacağım. Bakarsınız arada kısa kısa tatilden de yazarım. Yaşasın yenilenmek, yaşasın tatil :) 
